Trouw aan zijn roeping blijft het DixieFrog label steeds nieuwe talenten van alle horizonten vinden en ditmaal is het in Italië, in de buurt van Brescia, waar dit Franse label een atypisch duo heeft opgegraven met de naam, 'Superdownhome'. En niets is beter dan een compilatie om de Lombarden te verwelkomen in hun nieuwe familie. "No Balls, No Blues Chips" is dan ook een best-of van de beste tracks uitgebracht op de vier albums die ze sinds 2016 hebben uitgebracht. Zo brachten ze in 2017 een EP uit en het album "Twenty-Four Days", en vervolgens nog een EP in 2018, "Stop Breaking Down Blues". Een nieuw album verscheen het jaar daarop, "Get My Demon Straight", met een gigantisch gastoptreden van Charlie Musselwhite in het nummer "I'm Your Hoochie Coochie Man" dat we halfweg deze plaat vinden van dit duo, dat mocht openen voor Fantastic Negrito en Popa Chubby voordat ze naar de International Blues Challenge in Memphis en het Samantha Fish Cigar Box Festival in New Orleans gingen.

In de tijd van het alles digitale en tot in alle hoeken opgepoetste producties, zijn Beppe Facchetti en Henry Sauda bijna een soort verzet. Hun ding is minimalisme. Een basdrum, een snaredrum en cymbalen voor de een, een sigarenkistgitaar en een diddley bow voor de ander, en laten we verder gaan met de muziek…. want meer is niet nodig om de blues te spelen, en het is niet hun belangrijkste held, Seasick Steve, die het tegendeel zal beweren. Terug naar de roots, naar de katoenvelden en naar de oorspronkelijke blues. Tenminste in de geest. Want naar de letter is er natuurlijk al bijna een eeuw verstreken sinds Robert Johnson zijn ziel aan de duivel verkocht. En intussen hebben de gitaristen de verzadiging uitgevonden. Velen zullen de muziek van het duet kwalificeren als rural blues, maar wij geven er de voorkeur aan het etiket garageblues toe te kennen, met betrekking tot die doffe verzadiging, vaak op de grens van de fuzz, die op alle stukken aanwezig is. En dat deze heren ook een lange arm en een hel van een adresboek schijnen te hebben is te horen in sommige tracks, want ze hebben als gast niets minder dan Popa Chubby op twee tracks, toevallig of niet, ook al zovele jaren een trouwe DixieFrog artiest.

De twaalf tracks die hier worden aangeboden zijn inderdaad meer een compilatie dan een nieuwigheid. Maar het zou verkeerd zijn om kieskeurig te zijn, want dit visitekaartje voor DixieFrog presenteert een soort vroege 'best of' van de tandem in kwestie. Het is deze garagegeest - die meer dan eens aan de Jon Spencer Blues Explosion doet denken - die alle charme verleent aan de muziek van Superdownhome, met name op de uitstekende covers : "I'm Your Hoochie Coochie Man" van Willie Dixon, hun wereldschokkende shuffle-versie "Kick Out The Jams" van de MC5 en vooral "Stop Breaking Down Blues" van Robert Johnson, nu herwerkt in ZZ Top-stijl, met bijdrage van gitarist Popa Chubby. In 2020 verscheen hun album "Blues Case Scenario", met hun boogie-versie van Otis Rush's "Homework", met bijdragen van gitarist Dennis Greaves en harmonicaspeler Mark Feltham van Nine Below Zero, en vinden we als tweede nummer op deze compilatie.

Hoe dan ook, deze jongens besloten om blues en boogie op een leuke en energieke manier te combineren. "No Balls, No Blues Chips" is dan ook een uitstekende toegangspoort om de muziek van Superdownhome te ontdekken. De blues van de Italianen mag dan niets bovenaards hebben, de garagesfeer waarmee het wordt uitgevoerd is origineel genoeg om het fris en sympathiek te maken.